Eind april viel mijn oog op een artikel in HLN op basis van een interview met Prof. Lode Godderis over herstel burn-out, meer bepaald ging het over een proef van het drie maanden durende zorgtraject naar herstel burn-out.

De professor meent dat “Huisartsen meteen 4 à 6 weken thuis zouden moeten schrijven”. Als argumenten voert hij aan dat een periode arbeidsongeschiktheid van slechts één of enkele weken de ernst van de toestand niet duidelijkheid maakt. Ook vervelend voor de werkgever bij wie de onduidelijkheid ervoor zorgt dat hij zich niet goed kan organiseren. Meteen 4 à 6 weken zou voor de professor met het oog op herstel burn-out wenselijk zijn: het werkt immers demotiverend voor de patiënt om telkens weer te moeten vaststellen dat hij ook de volgende deadline niet haalt.

In mijn praktijk merk ik dat huisartsen, eens de diagnose burn-out bevestigd, veelal een maand arbeidsongeschiktheid voorschrijven; deze wordt nadien -zolang de werknemer niet in staat is tot werkhervatting- telkens met een nieuwe maand verlengd. Sommigen zullen een arbeidsongeschiktheid van meteen 4 à 6 weken al veel te lang vinden… Als hulpverlener wil ik hier stellen dat deze ziekteperiode nog niet lang genoeg is! Ik zou ervoor pleiten dat huisartsen een BO-slachtoffer meteen de eerste keer voor een periode van drie maanden thuis schrijven!

Mijn argumenten voor een drie maanden lange arbeidsongeschiktheid zijn:

• De arbeidsongeschiktheid en dus afwezigheid bij BO bedraagt gemiddeld 5 à 6 maanden. Een afwezigheid van drie maanden is dus geen overschatting. Blijkt dat een BO-slachtoffer toch al sneller arbeidsgeschikt is -deze situatie komt wel eens voor maar de kans hierop is miniem- dan is er toch geen probleem : een huisarts kan iemand sneller arbeidsgeschikt schrijven, en werkgevers hoeven heus niet te vrezen dat werknemers zouden profiteren van een langer ziekte-‘verlof’ ! Alle BO-specialisten zijn het er immers over eens : iemand met een BO zal er alles aan doen om zo snel als mogelijk het werk te hervatten… Is iemand sneller klaar voor het werk, dan zal deze geen dag langer dan nodig van het werk afwezig blijven!
• Ik merk nu dat een rustperiode van telkens één maand extra geen echte rust biedt! Waar de arbeidsongeschiktheid een periode van rust zou moeten betekenen voor de patiënt, is dat de week voor de duur van het attest beëindigt, voor de patiënt een week met stress : “zal mijn huisarts me opnieuw naar het werk sturen?”; “ik wil niet flauw zijn, maar ik kan nog niet”. De patiënt kijkt met tegenzin naar het doktersbezoek en zit veelal met twijfels over wat de dokter zal beslissen. – Vervolgens is de week volgend op het verzenden van het attest met ziekteverlenging eveneens een week van stress : veel patiënten voelen zich schuldig t.a.v. hun werkgever en collega’s, en kijken met bezorgdheid/angst uit naar hun reacties op de nieuwe ziekteverlenging.

Direct 3 maanden lijkt me teveel, vooral omdat de diagnose niet duidelijk te stellen is en kan niet los gezien worden van het tijdig kijken naar werk als mogelijk oorzaak en ook die aan te pakken (voor de kaap van de 3 maanden) – Prof Lode Godderis

Voordelen van een ziekteafwezigheid van meteen drie maanden :

• Voor de hulpverlener biedt de duidelijkheid over de afwezigheid ook de mogelijkheid om een klaar plan van aanpak uit te werken en na te volgen. Een periode van drie maanden geeft de kans een zorgtraject uit te werken waarin tijd is voor werken aan herstel (de eerste anderhalve maand), en dan aan zelfinzicht/reflectie, werken aan attitudes en expliciteren van gewenst loopbaan- en levenspad.
• Ik verneem van huisartsen dat ze toch graag een maandelijkse opvolging van hun patiënten hebben, wat positief is en kan blijven; het lijkt me mogelijk om met de patiënt meteen maandelijks een follow-up afspraak te maken ook al is er een arbeidsongeschiktheid bepaald van meteen drie maanden.
• Als ex-HR Manager weet ik ook dat er niks zo vervelend is als langdurig zieken die telkens met korte ziekteperiodes verlengen; soms uit vrees dat een lange ziekteperiode de werkgever zou doen besluiten een einde te maken aan de samenwerking. Deze vrees is ongegrond : het is wettelijk niet mogelijk om iemand te ontslaan wegens langdurige ziekte, ook niet na 6 maanden. Bij een arbeidsongeschiktheid van meer dan drie maanden is het duidelijk dat deze afwezigheid niet kan worden opgevangen door herverdeling van het werk, tijdelijk meerwerk of tandje bijsteken… Een vervanger zal gezocht kunnen worden; aangezien de werkgever na één maand betalen van gewaarborgd loon, is er vanaf de tweede maand geld vrij voor het betalen van het loon van een vervanger; hoe langer de duur van de vervanging, hoe makkelijker het is een vervanger (gemotiveerd) te vinden.

Wellicht bekijk ik de problematiek periode arbeidsongeschiktheid bij herstel burn-out vanuit het oogpunt van een psycholoog/hulpverlener volgens u te eenzijdig, te beperkt en vergeet ik belangrijke elementen: graag kijk ik uw reactie en aanvullingen in deze discussie tegemoet!

Met vriendelijke groeten,

Paul Dondeyne
Bedrijfspsycholoog – arbeidscoach